Christa hield van zwemmen. Op een dag ging ze samen met haar vader van de glijbaan. Aan het einde van de glijbaan kwam ze onder water en wist niet meer waar ze was. Ze raakte in paniek, gelukkig zag haar vader haar en hielp haar uit het water. Ze was erg geschrokken en bang, huilde en wilde niet meer zwemmen.
Na deze gebeurtenis had ze vaak nachtmerries waarbij ze zich onder water bevond en de weg naar boven niet meer wist. Haar ouders maken zich zorgen over haar en nemen contact met mij op. Binnen een week is Christa, samen met haar ouders, in mijn praktijk voor een kennismakingsgesprek. Het klikt tussen ons en een week later starten we met de begeleiding.
Christa is 6 jaar. Tijdens het tekenen, spelen met zand, poppetjes en Duplo laat ze mij haar angst en spanning zien. Door het spelen en praten verwerkt ze haar angst voor het water en het zwembad. Met Duplo bouwt ze iedere keer een muurtje, langzamerhand wordt het muurtje steeds lager en uiteindelijk breekt ze het muurtje door en af. Achter het muurtje zijn dieren die haar helpen om haar angst te overwinnen. We zijn allemaal heel blij wanneer Christa weer goed slaapt en zelf vraagt: “Wanneer gaan we weer eens zwemmen?”
Christa gaat weer met plezier naar het zwembad. Als haar moeder vraagt of ze nog een keertje naar mij toe wil om afscheid te nemen zegt ze: “Nee, ik hoef niet meer naar Anneke. Bij haar heb ik alles achter gelaten.” En dat mag!